Annemin anlatısı

Burası kızımın evi. yazlık galiba. sevdim burayı. Ben bu eve vaktiyle gelmiş kalmıştım gibi.
Halsizim çok. Hep uyumak istiyorum. Gözlerimde bir şey var benim.
Göremiyorum. Odaları karıştırıyorum. Nereyi boş bulursam oraya kıvrılıveriyorum.
Kızım beni arayıp bulunca çok gülüyor. Odama götürüyor. Kızım beni bırakmaz. Sahip çıkar.
Kahvaltı ederken tabağımdaki ekmek peynirlere de söylüyorum bunu. Diyorum ki ''ablanız beni bırakmaz sahiplenir.''
Aklıma eşim geliyor soruyorum kızıma ''baban uyandımı?''
Ooo..kahvaltısını bile etti diyor.
kahvaltımı ederken soruyorum ''kızım baban nerde''
Yattı uzandı biraz diyor.
Otururken soruyorum ''kızım baban ne yapıyor''
''Bursada abimlerde ya''
aa..orada ne işi var?
''Yardım ediyor ona''
''Anlamadım ya neyse''
Oyalıyor beni gibi geliyor. Galiba benim adama bir şey oldu.
İçim hiçbir şey istemiyor. Çok yaşlandım aynaya bakınca kendimi tanıyamıyorum artık.
Ben eskiden böylemiydim.
Kızım diyor ki ..
''Aynaya bakarken bana bakar gibi bak. O zaman kendini güzel görürsün.''
Birlikte aynanın karşısında önce çirkinlik yapıyoruz..sonra güzellik yapıyoruz..
sonra da kahkahalarla gülüyoruz.
Neşemiz geliyor. Şarkılar söylüyoruz.
Birlikte kahvaltı ediyoruz.
Ahh..ah..ben gençken...
söylesem öğünüyorum sanırlar diye söylemiyorum.