Ve çok yaşlı.
Ve çok şüpheci.
Ve çok mutsuz.
Kendisini çok çirkin buluyor.
Ne yapmam lazım bilemiyorum bazen.
Peki ben nasılım?
Yorgun..uykusuz..kalbimde çarpıntı..
Hayat sevincim ve enerjim düşük.
Annemi hoşnut edememek mutsuz ediyor.
*
- ben o sütü içmem! Çok israr ediyorsun! Sana güvenmiyorum!
O sütte bir şey var.
-Senin ne olduğun belli değil. kimini kimseni tanımıyorum.
-Ben o dişleri takmam. Benim değil.
-Yemem. Ölürüm daha iyi.
-Bıcağı alıp saplayacam şimdi. Tabi sana saplarım.
-Yatılrmı bu yatağa. Baş aşağı bu yatak. Bu yastık değil.
-Bırak..elleme..vuracam şimdi.
*
Annem uyudu. Güne güzel bir başlangıç yaptıramadım.
Ben yoruldum. Daha sabah. İçimden bir şey yapmak gelmiyor.
Bir ton yük taşımış gibi kalbim hasarlandı. Ben de uyudum.
Bakalım nasıl bir sürprizle uyanacağım.
Şimdilik bana izin. :(
Kayıtlar
Ah canım benim :( Sana yüzbin ton enerji ve sabır gönderiyorum... sabahın sürprizi "ah be kızım bunca zaman neredeydin?" olsa keşke...
YanıtlaSilSağol momiciğim. Bir dayanma gücü oluşuyor neyseki. Bir de şu var dışardan sanıldığı kadar kötü değil işin içinde olmak. Bakış açısına göre ilginç koşeler yakalanabiliyor. Bu hastalığın bakımı için farklı yöntemler geliştirebiliyorsun. Sırlarla dolu bir oyunu oynamak gibi :) Sevgiler.
YanıtlaSil